Trauma relacyjna, PTSD, Zaburzenia lękowe - sesje, konsultacja, terapia

Trauma to doświadczenie nagłe, zagrażające, niesprawiedliwe, zagrażające życiu. To sytuacja, w której normalne zasoby i możliwości człowieka przekraczają jego zdolności do poradzenia sobie z tym trudnym doświadczeniem.

Trauma incydentalna, zdarzeniowa to trauma pojedyncza - trauma typu I.

Może rozwinąć się w tym wypadku PTSD. Odpowiednie podejście i szybkie rozpoznanie może skutecznie poprawić stan psychiczny a skuteczność leczenia bywa bardzo wysoka.

Inaczej wygląda sytuacja gdy mamy do czynienia z doświadczeniami typu II.

Złożoność doświadczeń traumy dziecięcej jest dużo bardziej skomplikowana.

Doświadczenie typu I i II powoduje, że jest ciągle żywe, wraca w postaci flashbacków. Nie zostało ono  zamknięte w umyśle, a osoba zmuszana jest do ciągłego trwania w nim, pomimo, że jako fakt zakończyło się.

„Wydarzenie to obezwładnia istniejące w człowieku możliwości obrony przed lękiem w sposób, który jednocześnie potwierdza te najgłębsze uniwersalne lęki”.
Wyjątkowość tych wydarzeń wobec innych sytuacji trudnych ma swoje odniesienie do aktywizacji strachu, w wyniku zadziałania bardzo silnych stresorów związanych z zagrożeniem życia własnego lub bliskich, potencjalnej konfrontacji z ich śmiercią, atakiem czy napaścią.
Trauma jako uraz to swoista rana cielesna. Psychicznie - wynikająca ze świadomości i odczuć rozpadania się pod wpływem niemożliwych do uniesienia stanów psychicznych zwiastujących nawet możliwość utraty życia.
W konsekwencji czego może rozwinąć się Zespół Stresu Pourazowego - PTSD.

Długotrwała trauma relacyjna rozwija cPTSD.
Osoba, która doświadczyła jej w dzieciństwie. Była bezradna, mierzyła się z długotrwałą przemocą domową, nadużyciami fizycznymi czy emocjonalnymi, wykorzystywaniem seksualnym, zaniedbaniem, opuszczeniem.

PTSD - opiera się najczęściej na obecności symptomów, na wskutek przeżytych trudów, nagłych zdarzeń, zagrożeń. Cechują się one intruzywnością i nie wolicjonalnym sposobem przeżywania. Osoba, pomimo, iż nie chce by wracały do niej te wspomnienia, nie ma wpływu na to w jaki sposób rozgrywa się to w jej umyśle. Ponowne przeżywanie, niezależne od możliwości sprawowania nad tym kontroli. Próby unikania wspomnień, sytuacji, miejsc, osób, które mogły by w jakikolwiek sposób przypominać to doświadczenie.
Symptomy nadmiernego pobudzenia, bezsenność, drażliwość i brak kontaktu z emocjami lub poczucie, że są one „spłaszczone” często dominują i zawłaszczają życie osoby dotkniętej tym problemem.

Borykanie się z takimi przeżyciami prowadzi do depresji, dysocjacji, załamań psychiki, myśli czy prób samobójczych. Osoby próbują ratować się używkami, alkoholem, narkotykami, intensywnymi uzależnieniami od sportu czy podobnych rozgrywań swoich emocji, które to działania i tak najczęściej nie są skuteczne na dłuższą metę.

Konsekwencją wymienionych zjawisk mogą być również zaburzenia dysocjacyjne.
Cechują się one oddzielaniem się osoby ich doświadczającej od rzeczywistości, własnych emocji i samego/ej siebie.

W słabszym spektrum oddzielanie od otoczenia - izolacja od kontaktów z innymi. W mocniejszym odłączanie od emocji oraz fizycznych doświadczeń. Istotne są poczucia zawieszenia umysłu, problemy z pamięcią, zaniki pamięci, poczucia uciekającego czasu, którego się nie pamięta. Więcej w zakładce „Diagnoza zaburzeń dysocjacyjnych”.

Możliwością przystąpienia do terapii długoterminowej jest zebranie materiału klinicznego poprzez sesje konsultacyjne bądź testy przesiewowe dla osób z podejrzeniem problemów dysocjacyjnych.