Dysocjacja, DID - Testy TADS 1

TESTY TADS 1 - Testy stosowane w diagnozie zaburzeń dysocjacyjnych.

Cechować je mogą takie symptomy jak:

DEPERSONALIZACJA - Poczucie oddzielenia od własnego ciała lub umysłu.

DEREALIZACJA - Doświadczanie świata zewnętrznego jako nierealnego, nierzeczywistego, przypominającego bardziej sen niż prawdę.

Zaburzenia osobowości wielorakiej DID, z którymi osoba musi żyć i nie zdaje sobie sprawy co naprawdę się z nią dzieje.

Stany te są ważne w sposobie ich przeżywania. Mogą pojawiać się całkiem spontanicznie, w trakcie medytacji czy innych praktyk religijnych, a nawet w trakcie intensywnego wysiłku sportowego. Mogą uaktywniać się w trakcie sytuacji stresu czy podczas normalnych obowiązków dnia codziennego.

Są naturalnymi reakcjami na doświadczenie traumatyczne. Odcinają od nadmiaru przeciążających zdarzeń i przytłaczających uczuć.

Badania i diagnoza pod  względem zaburzeń dysocjacyjnych jak i DID, przynoszą wiele korzyści. Można w ten sposób wykluczyć lub potwierdzić stan z jakim boryka się człowiek.

Brak dokładnej diagnozy może zmuszać osobę do poszukiwania terapii, która nie przyniesie skutku.

Ustrukturyzowane wywiady kliniczne i narzędzia przesiewowe są bardzo istotne do tego by móc na spokojnie kontynuować leczenie ze świadomością istnienia problemu bądź jego braku.

Trauma powoduje taki uraz, który zmusza osobę do ponownego jej odtwarzania, przeżywania. Tak jakby człowiek wsiadł w wehikuł czasu i przenosił się do „tamtego momentu” gdzie doświadczanie, flashbacki i tracenie poczucia rzeczywistości pojawiają się samoistnie, nagle i bez zaproszenia.
W ten sposób powstaje dość skomplikowana w codziennym życiu dynamika psychiczna kogoś, kto zmaga się z konsekwencjami trwania w urazie,  zmuszonym do bycia „w tym”.
Ludzie często mówią, iż ich życie dzieli nie na to przed traumą i po niej, że nic już nie jest takie samo jak było wcześniej.

Osoba celowo nie podejmuje się działań na różnych płaszczyznach życia by unikać konfrontacji i z gruntu założonych, przykrych rozczarowań.

Doświadczona „rana” pourazowa nie oznacza jedynie metafory.
Powoduje w swoich konsekwencjach uchwytne, strukturalne zmiany w mózgu oraz ośrodkowego ukł. nerwowego.
Rozwój mózgu rozpoczyna się czasie prenatalnym. Rozwijająca się prawa jego część odpowiada za komunikację niewerbalną pomiędzy matką a niemowlęciem jeszcze w łonie a później po urodzeniu. Lewa półkula aktywuje się gdy dziecko jest w stanie rozumieć język, posługiwać się nim. Wtedy może nazywać przedmioty, rozumie zależności pomiędzy nimi i nada własny sens.
W normalnych warunkach ludzki mózg współpracuje ze sobą ściśle nawet gdy ktoś uważa, że jedna z półkul jest dominująca. Kiedy jednak jedna z półkul zostaje wyłączona, chociażby tylko czasowo, dzieje się wiele niekorzystnych rzeczy.

Lewa część ma za zadanie porządkowanie doświadczeń w logiczne ciągi i przekładania emocji oraz wrażeń w słowa. Gdy zdarzeń nie można uporządkować, człowiek nie potrafi ustalić związku przyczynowo - skutkowego, zrozumieć długofalowych efektów własnych działań czy tworzyć spójnych planów.

Ludzie w takich sytuacjach boją się, że tracą zmysły.

Wydarzenia traumatyczne mogą wpływać na stan psychiczny osoby i powodować różne skutki. Jednym z nich może być PTSD ale pojawić się może również dysocjacja.
Z tego powodu, iż jest to stan zaburzenia dość często pomijany w diagnozowaniu lub niezauważany, a diagnoza może kierować się częściej w strony innych zaburzeń, np problemy z jedzeniem, depresyjne czy osobowości.