Depresja, Współuzależnienia - Sesje

Mawia się, że depresja to nagroda za grzeczność. Jest w tym wiele prawdy.  Ma różne oblicza, a jej konsekwencje mogą okazać się ważące na całym życiu osoby nią dotkniętej.

Depresja kliniczna to poważne zaburzenie psychonerwicowe, które powstaje na skutek nawarstwiających się problemów emocjonalnych. Prowadzi do wycofania społecznego, apatii i braku chęci do życia. Bardzo często osoby cierpiące mają także myśli samobójcze.

Stan ten cechuje się zaburzeniami nastroju. Dominuje smutek i przygnębienie będące na porządku dziennym.
Niska samoocena i brak wiary w swoje możliwości utrudnia osobie motywację do działania a nawet wstania z łóżka i wyjścia z domu. Poczucie winy i pesymizm, a u niektórych osób myśli samobójcze nie pozwalają funkcjonować i świat kręci się wokół tych wizji.
Nie możność, brak zdolności przeżywania i odczuwania przyjemności zarówno cielesnej, zmysłowej, intelektualnej czy emocjonalnej - anhedonia. Duchowość bywa ucieczką i nie może być również przeżyta w odpowiedni sposób niż tylko jako stan oddalania się od emocjonalnego bólu.
Osoby cierpiące mogą być zablokowane na przeżywanie i doświadczanie radości życia, mogą mieć poczucie bycia znieczulonymi emocjonalnie, a nawet doświadczać poczucia zobojętnienia wobec otaczającego świata i ludzi.

Poczucie bycia zakleszczonym, przymus tkwienia w sytuacji bez wyjścia może dodatkowo, w czasie doprowadzać do rezygnacji z siebie, z zaangażowania się w swoje sprawy i życie. Postępujący stan sprawia, iż otoczenie coraz mniej rozumie taką postawę osoby cierpiącej, zaczyna się obawiać lecz nie potrafi pomóc.

Spowolnienie psychoruchowe, bezsenność czy nadmiar snu mogą dodatkowo dominować w codzienności.

O tym stanie wiele napisał sam Freud. Głębokie oraz bolesne zniechęcenie, zniekształcona umiejętność kochania, wycofanie się z uczestniczenia i zainteresowania światem zewnętrznym. Zahamowanie własnych sprawności i obniżony nastrój przeżywanym jako wieczny smutek, wyrażający się w formie zarzutów i pretensji kierowanych do samego siebie, posuwającym się aż do obłędnego oczekiwania kary.

Sesje - Współuzależnienia, Przemoc, DDA

Rozwijające się stany depresyjne u osób współuzależnionych cechują się znaczym osłabieniem chęci życia. Rezygnują one często z działania lub mocno je ograniczają. Trauma relacyjna, która definiuje syndrom DDA zmusza osoby na nią cierpiące do ciągłego powtarzania wczesnych, dramatyzujących doświadczeń w obecnym, dorosłym życiu. Przymus trwania w toksycznych i przemocowych relacjach lub w samotności - by już nie doświadczać więcej bólu, zmusza jednak do widzenia i przeżywania otaczającego świata jako zagrażającego i nieprzewidywalnego.

Stany emocjonalne, jakie towarzyszą takim osobom są najczęściej bardzo trudne. Poczucie bezradności, beznadziei, bezsilności i pogrążanie się w zamkniętym kole zależności od kontrolowania uzależnionego, życia pomiędzy jego stanami depresji a euforii, doprowadza do wypalenia, braku perspektyw i utraty nadziei na możliwości zmian na lepsze.

Osoby te mogą też cierpieć na brak poczucia pewności siebie i wyobrażenie, że nie mają wpływu na własne życie, które widzą jako nieprzewidywalne i niezrozumiałe.

Proces terapeutyczny ma za zadanie wypracowanie nowego, zdrowego stylu przywiązania, zrozumienia siebie oraz stanu w jakim przyszło żyć. Ułożenie się z przeszłymi wydarzeniami w taki sposób by móc kreować życie po swojemu, zmienić widzenie własnej osoby oraz umiejętnie zarządzać swoimi stanami emocjonalnymi.